In de schaduw van haar ouders en oudere broers, probeert een Koerdische prinses haar familiegeschiedenis te ontdekken. Plotseling wordt zij geconfronteerd met het besluit van haar vader, die beseft dat zijn dochter de toekomst is voor hun land. Als opvolger van de koning staat de prinses voor diverse dilemma’s. Wil zij daadwerkelijk het land besturen? Verlangt zij naar een ander pad in haar leven? Moet zij trouwen of kan ze kiezen voor haar eigen vrijheid? Mag ze zich wagen aan een onbekend terrein? Uiteindelijk besluit zij om te vluchten onder de bescherming van haar trouwe krijger. Tijdens hun reis beleven ze diverse avonturen en gaat de prinses op zoek naar haar eigen vrijheid.
‘In welke duisternis leven jullie? Wat is er van jullie geworden? Zonder ouders, zonder warmte, zonder richting. Jullie zijn de wereld ingegooid voordat jullie er klaar voor waren, opgezadeld met verantwoordelijkheden van volwassenen. Hebben jullie een pad voor jezelf uitgekerfd? Of zijn jullie opgeslokt door de wereld?’
Het boek Kinderen van de Zagros (2023), geschreven door Shad Raouf (1990), behandelt diverse filosofische thema’s, zoals de invloed van angst op besluitvorming, de interpretatie van herinneringen, het volgen van je hart en de vraag of zekerheid mogelijk is in het leven. Op elke pagina zijn er citaten en gedachtegangen die lezers aan het denken zetten. Het verhaal bevat dus veel levenswijsheden, maar dat brengt ook een gevaar met zich mee. Door voortdurend nieuwe waarheden te presenteren om over na te denken, krijgen we als lezers geen tijd om echt stil te staan bij deze inzichten. Hierdoor komt ook de ontwikkeling van de personages tekort. We begrijpen wel wat bijvoorbeeld de prinses en haar krijger bezighoudt, maar door de frequente overgangen tussen onderwerpen hebben we niet genoeg tijd om dit werkelijk te laten doordringen. De ene mooie anekdote met een duidelijke morele boodschap wordt al snel gevolgd door een ander verhaal.
De dialogen tussen de personages zijn boeiend en kunnen een positieve indruk achterlaten. Ze doen denken aan het verhaal van De alchemist van Paulo Coelho (1947). Beide boeken behandelen verschillende onderwerpen, wat het risico met zich meebrengt dat het verhaal oppervlakkig blijft en geen blijvende impact heeft. Misschien komt dit door het sprookjesachtige element in beide verhalen. We moeten echter niet vergeten dat de schrijvers mogelijk niet als doel hadden om een diepgaande indruk achter te laten.
Persoonlijk waardeer ik het feit dat Raouf in zijn boek een positief beeld schetst van spiritualiteit en religie. Hij laat zien dat alles naast elkaar kan bestaan, zolang we samenwerken en onze angsten overwinnen. Het is bewonderenswaardig dat hij hierover schrijft en zijn lezers wil bevrijden van de hectiek van het dagelijks leven.
De taal en het verteltempo van Raouf roepen bij mij gemengde gevoelens op. Hij heeft duidelijk talent voor prachtige beschrijvingen van magische wezens en de natuur, wat goed naar voren komt in het boek. Niet elke schrijver slaagt erin om op overtuigende wijze iets magisch te beschrijven, maar Raouf wel. Aan de andere kant voelen sommige delen van het verhaal te gehaast aan, alsof de reis snel voltooid moet worden, met name wanneer de krijger geconfronteerd wordt met zijn eigen keuzes en bijna sterft. Waarom wordt er niet dieper ingegaan op zijn innerlijke belevingen?
‘Ze wachtte in het rijke bos dat ooit een droge toendra was totdat haar krijger zijn weg vond naar haar. Haar kloppend hart riep niet meer om hulp. Het klopte in eenheid met het hart dat haar was geschonken alsof ze wilde zeggen: vind mij, mijn lief, want elke angst die je mij onthoudt, is een vertrek van jezelf. Spreek uit wat je vreest, want afsluiten van mij, betekent afsluiten van jezelf.’
Kinderen van de Zagros is dus zonder twijfel geen slecht geschreven sprookje. Maar als lezer dien je wel bereid te zijn om diverse filosofische en morele vraagstukken te verkennen. Hoewel het verhaal eenvoudig is, biedt het toch boeiende reflecties op het leven.