Daar is hij dan eindelijk: Achtertuinen, het literaire debuut van Robin Kramer (1990). Een verhalenbundel die stilistisch scherp en psychologisch gelaagd is, waarin het alledaagse kantelt naar het verontrustende. Kramers verhalen vonden eerder hun weg naar toonaangevende literaire tijdschriften als De Revisor, Tirade, Papieren Helden en Kluger Hans. Nu bundelt hij zijn krachten in een verzameling die subtiele spanningen blootlegt—verlangens die niet worden uitgesproken, verbindingen die op het punt staan te breken, en dat knagende besef dat we elkaar misschien nooit écht bereiken.
De personages in Achtertuinen bewegen zich door een wereld vol impliciete verwachtingen. Ze verhuizen, verloven zich, krijgen kinderen—rituelen die stabiliteit zouden moeten brengen, maar eerder als breekpunten aanvoelen. Achter de façades sluimert een diepere onzekerheid. Wat betekent volwassenheid werkelijk? Wat gebeurt er als je merkt dat je ondanks alles nog steeds aan de rand van iets staat, nooit helemaal binnenin?
In deze zorgvuldig gecomponeerde bundel ontleedt Kramer de fragiele, vaak onuitgesproken dynamiek tussen geliefden, vrienden en familieleden. Hij laat zien hoe afstand niet alleen ontstaat door bewuste verwijdering, maar evengoed door het onvermogen elkaar werkelijk te naderen.
“Waarom wil ik met haar mee naar huis? Haar eenzaamheid is helder, maar waar komt die van mij vandaan? Hij is van een onredelijke soort, een zonder empirisch bewijs. Hij is er gewoon omdat hij er altijd al geweest is, zelfs voordat ik er was. Het lijkt alsof ik precies ter wereld ben gebracht op een stuk waar al een beetje eenzaamheid groeide, alsof ik geboren ben in een jas die me te groot is, maar die me hoe verder ik groeide steeds beter is gaan zitten.”
Als bundel is Achtertuinen exemplarisch: elke vertelling staat op zichzelf, met een dwingende spanningsboog en een onderliggende emotionele urgentie, maar samen vormen ze een subtiel vervlochten geheel. Terugkerende motieven duiken op, soms terloops, soms als ankerpunt. Een baby die binnen een vriendengroep wordt verwacht: in het ene verhaal draait het om de aankondiging en de vraag of dit de dynamiek zal veranderen. Later in de bundel is het kind geboren, en verschuift de vraag: betekent dit het einde van een tijdperk? Niet alleen van de vriendschap zelf, maar van een fase waarin vrijheid en onbezorgdheid vanzelfsprekend leken. Kramer vangt die transities met een ingehouden precisie, zonder expliciet te oordelen, waardoor je zelf de nuances tussen afscheid en verandering kunt ontwaren.
De achtertuin fungeert als het stille middelpunt van de bundel: een ruimte die telkens een andere betekenis krijgt. Soms is het een niemandsland tussen twee mensen die elkaar niet langer begrijpen, soms een plek waar herinneringen hun grip verliezen. Twee vrienden die zwijgend de zonsondergang afwachten, beseffend dat hun vriendschap zowel diepgeworteld als afstandelijk is. Een verwilderde tuin die de aftakeling van een vader weerspiegelt, terwijl de zoon erin een onverwachte vorm van verbondenheid herkent. Kramer verweeft deze beelden met een bijna terloopse symboliek, waardoor de ware lading zich pas later aan je openbaart.
Zijn stijl is ritmisch en trefzeker, met oneliners die zich in je vastzetten—indringend, maar nooit opzichtig. Hij schrijft zonder overbodige franje, zonder de nadrukkelijke drang om literair te imponeren. Zijn zinnen hebben een schijnbare moeiteloosheid, waardoor de impact des te groter is.
“Misschien is eenzaamheid uiteindelijk wel nieuwsgierigheid. Misschien is het een schuimbekkend zoeken naar nieuwe ruimtes waarin je nogmaals bewezen krijgt dat je inderdaad alleen bent.”
Met Achtertuinen levert Robin Kramer een debuut af dat niet alleen stilistisch verfijnd is, maar ook emotioneel diepgravend en thematisch gelaagd. Zijn verhalen tonen hoe het alledaagse doordrenkt is van onderhuidse spanningen en existentiële onzekerheid. Of het nu gaat om vriendschappen, familiebanden of liefdesrelaties—steeds botst het verlangen naar verbinding op de ongrijpbare afstand tussen mensen. Kramer schrijft met een subtiele precisie die nog lang na de laatste bladzijde blijft echoën.
Auteursrecht Anna Husson