Amity Gaige’s Harthout grijpt je langzaam, niet door plotse wendingen, maar door een precieze observatie van hoe mensen verdwijnen – uit hun omgeving, uit relaties, uit zichzelf. Aanvankelijk lijkt het een verhaal over een vermiste wandelaar: Valerie Gillis, een verpleegkundige die, opgebrand door de pandemie, had besloten de Appalachian Trail te bewandelen. Een tocht van meer dan 3500 kilometer, bedoeld om adem te halen, zichzelf te herontdekken en te helen. Maar de wildernis is harder dan verwacht, en Valerie verdwijnt. Haar afwezigheid is zowel concreet als symbolisch: ze treedt uit de structuren die haar leven tot dan toe bepaalden en wordt het middelpunt van een zoektocht die verder gaat dan het vinden van één persoon.
Rond deze leegte bewegen andere vrouwen, wier levens op subtiele manieren resoneren met dat van Valerie. Luitenant Beverly Miller leidt de reddingsoperatie in Maine. Onder haar stoere, professionele buitenkant schuilt een kwetsbare kern. Haar moeder is ziek, de banden met haar familie zijn fragiel, en terwijl ze door de bossen zoekt, worstelt ze met een gevoel van tekortschieten dat even dringend is als de missie zelf. Bevs zoektocht is zowel concreet als innerlijk: een poging om grip te krijgen op een wereld die haar soms lijkt te overspoelen.
Daarnaast is er Lena Kucharski, een 72-jarige gepensioneerde bioloog in een verzorgingshuis in Connecticut. Via haar computer volgt ze Valeries verdwijning met bijna obsessieve aandacht. Wat begint als een manier om de leegte van haar dagen te vullen, groeit uit tot een zoektocht naar betekenis en aanwezigheid in een wereld die langzaam stiller is geworden. Lena belichaamt de behoefte aan menselijk contact en betrokkenheid, zelfs op afstand.
Amity Gaige verweeft deze perspectieven tot een verhaal over menselijkheid en veerkracht. Valerie, Bev en Lena kennen elkaar niet, maar delen een ervaring van verdwalen: Valerie in de natuur, Bev in haar verantwoordelijkheden, Lena in de leegte van ouderdom. Valeries brieven aan haar moeder vormen de emotionele ruggengraat van de roman. Daarin schrijft ze over honger, kou, angst, maar ook over dat wat standhoudt als alles eromheen lijkt af te brokkelen – het onverwoestbare binnenste van de mens; het ‘harthout’.
De natuur is bij Gaige nooit slechts decor. De bossen van Maine zijn zowel bedreigend als helend, een spiegel van menselijke fragiliteit. Haar zinnen laten je het vochtige mos ruiken, de kou in je botten voelen, de stilte tussen de bomen horen. De wildernis wordt een morele ruimte waarin de personages terugkeren naar hun essentie en waar de spanning niet zit in plot, maar in bestaan: keuzes, falen, overleven.
Subtiel verwerkt Gaige hier ook de nasleep van de pandemie in. Valeries burn-out, haar behoefte aan afzondering en schuldgevoel tegenover haar patiënten, is herkenbaar zonder ooit moraliserend te zijn. Bev en Lena worstelen met soortgelijke vragen, elk op hun eigen manier. Het resultaat is een roman over verdwalen én over zoeken naar richting – in relaties, verantwoordelijkheden en het leven zelf.
Harthout is bedachtzaam, troostrijk en meeslepend. Gaige schrijft met een ingetogen, empathische stem; haar proza nodigt uit tot reflectie en stilte. Dit boek lees je niet alleen, je beleeft het: een tocht door onzekerheid, verlies, natuur en menselijke verbondenheid. Aan het einde wacht geen spectaculaire ontknoping, maar een gevoel van herkenning: wat werkelijk van belang is, blijft bestaan.
Auteursrecht Anna Husson
